ผ่านมาแล้วเกือบ 30 ปี ที่ทำงานอย่างแข็งขัน..
ผ่านมาแล้วเกือบ 20 ปี ที่เคียงคู่ระหว่างกัน..
ผ่านมาแล้วเกือบ 10 ปี ที่เปลี่ยนแปลงตามทิศทาง..
มันเหมือนรอบชีวิตที่เราฟันฝ่า..
มันเหมือนรอบเวลาที่เราฝึกฝน..
มันเหมือนรอบความคิดที่เราพัฒนาความเป็นคน..
มันเหมือนรอบที่วกวนลองผิดถูกคละคนปะปนกันไป..
จาก 10 ปีที่อ่อนแอ..
สู่ 10 ปีที่แข็งแกร่ง..
จาก 10 ปีที่ร้อนแรง..
แล้ว 10 ปีจากนี้ไปที่ต้องปรับแต่งให้ชีวิตสมบูรณ์กว่าเดิม..
ใน 10 ขวบปีแรกเรายังเยาว์วัยไม่ประสา..
10 ปีถัดมาเราเรียนรู้ฝึกตนให้เข้มแข็งและยืนหยัดด้วยตัวเอง..
10 ปีจากนั้นเรามีคู่ต้องดูแลรับผิดชอบเป็นผู้ใหญ่ที่เกินวัย..
10 ปีที่ผ่านไปโดนมรสุมลองถูกลองผิดกับชีวิตที่ยังไม่หนักแน่นและมั่นคง
จากนี้ไป 10 ปี ต้องอยู่ให้ได้ ต้องทำให้ได้ ต้องดีให้ได้ ต้องชัดเจนให้ได้..
เป้าหมายชีวิตบ้างก็มี บ้างก็ไม่ได้กำหนด..
แต่ผลสรุปที่เราพินิจวิเคราะห์ตนเองพบว่า..
ช่วง 30 กว่าปีที่ผ่านมา..
เราพบเจอปัญหาและอุปสรรคมามากมาย..
ทั้งทำถูก ทั้งทำผิด ทั้งรู้ตัว และไม่รู้ตัว..
มีความสำเร็จมาก็มากมายและน่าภาคภูมิใจนั้นก็ยิ่งนัก..
แต่ในเรื่องความรักนั้นหรือ "ไม่รู้หาย"..
ไม่รู้ดี หรือว่าแย่ หรือว่ายุ่ง มีมากมาย..
ความสับสน วุ่นวาย ลังเล ทำเหลวแหลก..
คำตอบชีวิตทั้งชีวิตย่อมไม่ใช่..
อยู่ที่การ.."ให้อภัย"..มิใช่หรือ..
ความผิดพลาดในชีวิตนั้นยากนักจะปฏิเสธในทุกคน..
ย่อมผิดชอบมีทุกคนอย่าค้นเลย..
ความสำเร็จเท่าที่เคยมีมา.."ใช่ความสำเร็จที่แท้จริงไม่"..
จากนี้ต่อไปคือ.."การขีดเส้นทางเดินชีวิตให้ดีกว่าเดิม"..
นำประสบการณ์และทักษะชีวิตที่ได้มาทั้งหมด..
มาบูรณาการชีวิตแล้ว.."เลือกที่จะใช้ชีวิตในอนาคตต่อไป"..
แม้จะมีคนขีดเส้นให้เราเดินไว้..
แต่สุดท้าย.."เราต้องเลือกเอง"..
