ณ “วันประกาศความปราชัย”..
12 ธันวาคม 2556 (12-12-13) ถ้าว่ากันด้วย..”ความรัก”..หรือเรื่องของ..”หัวใจ” แล้วนั้น..
มันยากมากที่จะห้ามใจคน..
“ยอมเลือกเขา ไม่เลือกฉัน” มันคือสิ่งที่นำสู่บทสรุปง่ายๆ ของทุกคู่ที่ว่า “จบกัน”..!!!
รู้ทั้งรู้ ให้โอกาสมากมาย..มาทุกโอกาส แค่เพียงคำเดียวว่า “รัก”..
และให้รู้จักคำว่า “หยุด”..
เพื่อให้มันจบลง แล้วเริ่มต้นกันใหม่..
แต่แล้วในเมื่อไม่อาจเลือกได้.. ฉันจะอยู่ไปได้ยังไง..
ในเมื่อแค่เศษหัวใจ..
”ก็ไม่มีให้กันแล้ว ไม่เหมือนเดิม”..
คนเราเมื่อรู้จักคิด ไม่รู้จักสำนึก ไม่รู้จักแยกแยะถูกต้อง เหมาะสม ดีชั่ว หรือควรไม่ควร..
จะหยิบยื่นโอกาสให้มากมายเพียงไร..มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้จริงๆ.. “ความอดทน ความโง่งม การให้อภัย การโอกาส กับคนที่ไม่เหมาะควร”..
มันทำให้เรารู้บทเรียนชีวิตใหม่ๆ อีกมุมมองว่า..”มันไม่ได้ผลอะไรกับคนไร้ใจจริงๆ”..
ความจริงที่ต้องจดจำและต้องขีดไว้ไม่อาจลืมนั่นก็คือว่า..
หากกล้าคิดที่จะมี “ความรัก” ต้องพยายามรู้จักกับคำว่า “ผิดหวัง” เอ
าไว้ด้วยเสมอ..
ความรักคือ “นิยามของคนสองคนที่เข้ามาหากัน เรียนรู้ เข้าใจ ยอมรับ รัก ห่วงใย ผูกพัน และปรารถนาดีต่อกัน”..
แต่ความรักอมตะนั้นหาได้ยากยิ่ง..
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ..
แต่ความรักก็แฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวและความลี้ลับในตัวของมันเอง..
หากว่า “วันใดหมดรักลง” มันจะเป็นพิษร้ายเข้าสู่ “หัวใจเราได้อย่างฉับพลัน”..
ความรักคือ “ยารักษาโรคทุกอย่าง” มีพลัง เติมพลัง ให้พลัง และดลบันดาลให้ทุกสิ่งเกิดขึ้นได้เสมอ..
แต่ความรักมันก็คือ “ยาพิษ” ที่พร้อมจะฆ่าเราได้ตลอดเวลาเช่นกัน “ถ้าหากเราเผลอไว้วางใจเกินไป”..
คนเราเกิดมาล้วนแล้วมาเพื่อเจอกัน มาเพื่อพบกัน แล้วก็มาเพื่อให้จากกันไป..
อยู่ที่ไหน จะรักกันแค่ไหน ก็ต้องจากกันไปอยู่วันยันค่ำ.. “จากเป็น หรือจากตาย” มันก็ต้องจากกันในสักวันอยู่ดี..
“วันนี้ วันพฤหัสบดีที่ 12 ธันวาคม 2556” เป็นวันที่ดีต่อจากเมื่อวาน..
เพราะเมื่อวาน “วันที่ 11 เดือน 12 ปี 13” วันหายากในรอบหลายๆ สิบปี..
แต่ว่า “วันนี้คือวันปราชัย วันล่มสลายของใจเรา วันที่ได้ตาสว่าง วันที่ได้คิด วันที่ได้..”ตัดสินใจ”..
สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ “วันตัดใจ” ไปจริงๆ เสียที..
ปีกว่าๆ ที่แสนทรมาณ ปีกว่าที่มีขึ้นมีลง มีบาดแผลในใจมากมายก่ายกอง..
ตามกรรมของตัวเองที่ต้องแบกรับกับมันบ้าง..
“ทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง” มันเป็นสัจธรรมที่คม ชัด และเป็นจริง..
เรารู้แล้วว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นความรักมันคือ “ดาบสองคมเสมอ”..
เชื่อมั่นในรักเถิด จงรักเถิด จงทำวันนี้กับคนที่เรารักให้มากที่สุด ให้ดีที่สุดเถิด..
แต่อย่าคาดหวังกับอนาคตว่ามันจะเป็น..”นิรันดร์” เท่านั้นเอง..
อดีตมันผ่านไปแล้วไม่สามารถ “ปรับปรุง เปลี่ยนแปลง หรือแก้ไขอะไรๆ ให้มันได้ดั่งใจได้อีก..ไม่มี”..
แต่วันนี้สิ เราสามารถกำหนดทิศทางชีวิต ความคิด และการกระทำของเราได้.. และ ณ เวลา ปัจจุบันขณะนี้...ต่างหาก..
เจ็บปวดมากไหม? ที่คนรัก คนที่เรารักและห่วงใย ปรารถนาดีและรับผิดชอบมาทั้งชีวิต (20 ปี)..
จากวันแรกที่คบกัน ตกลงรักกัน และยินยอมพร้อมใจ จะเดินร่วมทางกันตลอดมา..
ใช่..สาเหตุของรักที่หักเห “เพราะรักเราไม่สมดุล รักเรามีแต่ปัญหาและอุปสรรค เพราะเราไม่ราบรื่นเหมือนคู่อื่น”..
เพียงเพราะเราไม่สามารถเลือกทิศทางความรักระหว่างเราให้เป็นไปตามจินตนาการที่คาดหวังไว้ได้ในเร็วเท่าใจ..
“ความไม่พร้อมในทุกๆ ด้านทำให้เราต้องเจ็บปวด ปากกัดตีนถีบ อดมื้อกินมื้อ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน”..
แต่สุดท้าย “เมื่อเรากำลังได้กินหวาน เธอเองก็หลงรสของมัน และหลงคำสรรเสริญเยินยอ หลงคำป้อยอคนใหม่ที่เขามา”..
ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตยิ่งกว่าปริญญา ตรี โท เอก หรือใบประกาศนียบัตรใดๆ ..
นั่นก็คือ “ปริญญาชีวิต” ที่ทุกคนเรียนรู้ทุกเวลาด้วยตนเอง ทุกรสชาติ ทุกขณะ ทุกวิธีการที่เราตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างนั้นๆ..
ณ เวลานี้ผ่านไปเกือบชั่วโมง จากการสัมผัส..”ความผิดหวัง” ความเจ็บปวด มันผ่อนเบาลงมากมายแล้ว.. เย็นลงๆๆ และเบาลงๆๆ..
คิดเพียงว่า “ต่อจากนี้ไปฉันจะต้องทำอย่างไรกับชีวิตดี”..
ความคาดหวัง ความคาดหมาย สิ่งที่ต้องการจะเดินไป สิ่งที่กำลังก้าวไป..”เหมือนสุดทางแล้ว”..
เราพยายาม “แก้ไข แก้ตัว แก้ปัญหาและอุปสรรค” ด้วยคำง่ายๆ คือคำว่า “ให้อภัย”.. ยกโทษ เข้าใจ และยอมรับกับสิ่งที่ผ่านมา “อุบัติเหตุชีวิตย่อมเกิดขึ้นกับทุกคนได้เสมอ”..
แต่แล้ว..”ความเหลิง ความหลงระเริง ความสาใจ ความสะใจ ความต้องการเอาชนะ ด้วยการทำลายคนที่รักที่สุด”..
มาเป็นการตอบแทน “ความทุกข์ยาก ลำบากในเบื้องต้นชีวิตเกือบ 20 ปี ในวันที่มีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว”..
555 มันยอดเยี่ยมมากๆ กับชีวิตของผู้ชายงี่เง่าคนหนึ่งที่เริ่มแบกภาระแต่เยาว์วัย..
“เตี้ยอุ้มค่อม เข็นครก ขึ้นภูเขา”..!!!
ไม่น่าเชื่อจริงๆ ชายคนนั้น คือฉันคนนี้..
"ผู้หยิ่งและทระนงตนมาตลอดด้วยลำแข้งของตัวเอง”..
เพื่อปกป้องครอบครัวและคนรักของตนเองให้รอดพ้นอุปสรรคให้ได้มาจนทุกวันนี้..
“แม้จะเป็นผ้าขี้ริ้วที่มีแต่คนมองลบ ให้ร้าย ประมาท ดูถูกและหยามเหยียด”..
แต่ไม่เคยย่อท้อ หากแต่ให้คนที่เรารัก ครอบครัวเรา ได้เสวยสุข และสำเร็จได้ดังใจปรารถนา..
มีเพียงข้อเดียวที่ขอมาตลอดชีวิตคือ..
"ไม่ให้นอกใจไปกับใครอื่น"..เท่านั้นเอง..
เหนื่อยยากลำบากแค่ไหน.."เราก็ทนได้"..
“มันจบแล้วๆๆ” มันจบลงแล้วด้วยหัวใจที่สูญสลาย..
จากนี้ไป ขอพิจารณาชีวิตตัวเองในช่วงที่เหลืออยู่ว่า..
”ควรทำเช่นไรต่อไปในยามทุกข์ยากลำบากหมดสิ้น..เช่นนี้”..
555 คำว่า “สิ้นเนื้อประดาตัว กำลังก่อตัว กำลังก้าวเข้ามาครอบงำเราอีกครั้งหนึ่งแล้ว”..
หมดสิ้นทุกอย่าง เพราะเราก็จะไม่เรียกร้องสิ่งของอันใด..
แม้แต่เรื่องเงินตรา หรือสินทรัพย์ใดๆ "ไม่มีๆๆ"..
มองกลับไปในวันแรกๆ เริ่มชีวิต..”ด้วยความไม่พร้อมในตอนนั้น”..
ใช่แล้ว..
ชีวิตข้าฯ ใช่จะยอมแล้ว เลิกล้ม ตายง่าย ไม่ฟื้นได้อีกซะเมื่อไหร่..
จากนี้ไปขออยู่อย่าง “สิ้นไร้ไม้ตอกอีกสักครา”..
จะพยายามต่อสู้และดิ้นรนอีกเฮือกหนึ่งของชีวิต..
แล้วจะกลับมายิ่งใหญ่ และ “สุข” สำเร็จให้จงได้อีก..
ครั้งนี้ ครั้งที่ 3 แล้วสินะ กับความพินาศ พ่ายแพ้ กับคนๆ เดิม..
คนที่เข้ามาในชีวิตเรา..
"แล้วทำให้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปในที่สุด”..
ขอบคุณมากๆ นะความรัก ขอบคุณมากๆ นะความไว้ใจ ขอบคุณมากๆ นะความทะเยอทะยาน ความคิดดีๆ ที่ให้ไป..
ผลสุดท้าย “หัวใจบุบสลาย ทำร้ายด้วยความเย็นชา และหางตาที่เหยียดลง”..!!!
12 ธันวาคม 2556 (12-12-13) ถ้าว่ากันด้วย..”ความรัก”..หรือเรื่องของ..”หัวใจ” แล้วนั้น..
มันยากมากที่จะห้ามใจคน..
“ยอมเลือกเขา ไม่เลือกฉัน” มันคือสิ่งที่นำสู่บทสรุปง่ายๆ ของทุกคู่ที่ว่า “จบกัน”..!!!
รู้ทั้งรู้ ให้โอกาสมากมาย..มาทุกโอกาส แค่เพียงคำเดียวว่า “รัก”..
และให้รู้จักคำว่า “หยุด”..
เพื่อให้มันจบลง แล้วเริ่มต้นกันใหม่..
ในเมื่อแค่เศษหัวใจ..
”ก็ไม่มีให้กันแล้ว ไม่เหมือนเดิม”..
คนเราเมื่อรู้จักคิด ไม่รู้จักสำนึก ไม่รู้จักแยกแยะถูกต้อง เหมาะสม ดีชั่ว หรือควรไม่ควร..
จะหยิบยื่นโอกาสให้มากมายเพียงไร..มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้จริงๆ.. “ความอดทน ความโง่งม การให้อภัย การโอกาส กับคนที่ไม่เหมาะควร”..
มันทำให้เรารู้บทเรียนชีวิตใหม่ๆ อีกมุมมองว่า..”มันไม่ได้ผลอะไรกับคนไร้ใจจริงๆ”..
ความจริงที่ต้องจดจำและต้องขีดไว้ไม่อาจลืมนั่นก็คือว่า..
หากกล้าคิดที่จะมี “ความรัก” ต้องพยายามรู้จักกับคำว่า “ผิดหวัง” เอ
าไว้ด้วยเสมอ..
ความรักคือ “นิยามของคนสองคนที่เข้ามาหากัน เรียนรู้ เข้าใจ ยอมรับ รัก ห่วงใย ผูกพัน และปรารถนาดีต่อกัน”..
แต่ความรักอมตะนั้นหาได้ยากยิ่ง..
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ..
แต่ความรักก็แฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวและความลี้ลับในตัวของมันเอง..
หากว่า “วันใดหมดรักลง” มันจะเป็นพิษร้ายเข้าสู่ “หัวใจเราได้อย่างฉับพลัน”..
ความรักคือ “ยารักษาโรคทุกอย่าง” มีพลัง เติมพลัง ให้พลัง และดลบันดาลให้ทุกสิ่งเกิดขึ้นได้เสมอ..
แต่ความรักมันก็คือ “ยาพิษ” ที่พร้อมจะฆ่าเราได้ตลอดเวลาเช่นกัน “ถ้าหากเราเผลอไว้วางใจเกินไป”..
คนเราเกิดมาล้วนแล้วมาเพื่อเจอกัน มาเพื่อพบกัน แล้วก็มาเพื่อให้จากกันไป..
อยู่ที่ไหน จะรักกันแค่ไหน ก็ต้องจากกันไปอยู่วันยันค่ำ.. “จากเป็น หรือจากตาย” มันก็ต้องจากกันในสักวันอยู่ดี..
“วันนี้ วันพฤหัสบดีที่ 12 ธันวาคม 2556” เป็นวันที่ดีต่อจากเมื่อวาน..
เพราะเมื่อวาน “วันที่ 11 เดือน 12 ปี 13” วันหายากในรอบหลายๆ สิบปี..
แต่ว่า “วันนี้คือวันปราชัย วันล่มสลายของใจเรา วันที่ได้ตาสว่าง วันที่ได้คิด วันที่ได้..”ตัดสินใจ”..
สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ “วันตัดใจ” ไปจริงๆ เสียที..
ปีกว่าๆ ที่แสนทรมาณ ปีกว่าที่มีขึ้นมีลง มีบาดแผลในใจมากมายก่ายกอง..
ตามกรรมของตัวเองที่ต้องแบกรับกับมันบ้าง..
“ทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง” มันเป็นสัจธรรมที่คม ชัด และเป็นจริง..
เรารู้แล้วว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นความรักมันคือ “ดาบสองคมเสมอ”..
เชื่อมั่นในรักเถิด จงรักเถิด จงทำวันนี้กับคนที่เรารักให้มากที่สุด ให้ดีที่สุดเถิด..
แต่อย่าคาดหวังกับอนาคตว่ามันจะเป็น..”นิรันดร์” เท่านั้นเอง..
อดีตมันผ่านไปแล้วไม่สามารถ “ปรับปรุง เปลี่ยนแปลง หรือแก้ไขอะไรๆ ให้มันได้ดั่งใจได้อีก..ไม่มี”..
แต่วันนี้สิ เราสามารถกำหนดทิศทางชีวิต ความคิด และการกระทำของเราได้.. และ ณ เวลา ปัจจุบันขณะนี้...ต่างหาก..
เจ็บปวดมากไหม? ที่คนรัก คนที่เรารักและห่วงใย ปรารถนาดีและรับผิดชอบมาทั้งชีวิต (20 ปี)..
จากวันแรกที่คบกัน ตกลงรักกัน และยินยอมพร้อมใจ จะเดินร่วมทางกันตลอดมา..
ใช่..สาเหตุของรักที่หักเห “เพราะรักเราไม่สมดุล รักเรามีแต่ปัญหาและอุปสรรค เพราะเราไม่ราบรื่นเหมือนคู่อื่น”..
เพียงเพราะเราไม่สามารถเลือกทิศทางความรักระหว่างเราให้เป็นไปตามจินตนาการที่คาดหวังไว้ได้ในเร็วเท่าใจ..
“ความไม่พร้อมในทุกๆ ด้านทำให้เราต้องเจ็บปวด ปากกัดตีนถีบ อดมื้อกินมื้อ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน”..
แต่สุดท้าย “เมื่อเรากำลังได้กินหวาน เธอเองก็หลงรสของมัน และหลงคำสรรเสริญเยินยอ หลงคำป้อยอคนใหม่ที่เขามา”..
ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตยิ่งกว่าปริญญา ตรี โท เอก หรือใบประกาศนียบัตรใดๆ ..
นั่นก็คือ “ปริญญาชีวิต” ที่ทุกคนเรียนรู้ทุกเวลาด้วยตนเอง ทุกรสชาติ ทุกขณะ ทุกวิธีการที่เราตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างนั้นๆ..
ณ เวลานี้ผ่านไปเกือบชั่วโมง จากการสัมผัส..”ความผิดหวัง” ความเจ็บปวด มันผ่อนเบาลงมากมายแล้ว.. เย็นลงๆๆ และเบาลงๆๆ..
คิดเพียงว่า “ต่อจากนี้ไปฉันจะต้องทำอย่างไรกับชีวิตดี”..
ความคาดหวัง ความคาดหมาย สิ่งที่ต้องการจะเดินไป สิ่งที่กำลังก้าวไป..”เหมือนสุดทางแล้ว”..
เราพยายาม “แก้ไข แก้ตัว แก้ปัญหาและอุปสรรค” ด้วยคำง่ายๆ คือคำว่า “ให้อภัย”.. ยกโทษ เข้าใจ และยอมรับกับสิ่งที่ผ่านมา “อุบัติเหตุชีวิตย่อมเกิดขึ้นกับทุกคนได้เสมอ”..
แต่แล้ว..”ความเหลิง ความหลงระเริง ความสาใจ ความสะใจ ความต้องการเอาชนะ ด้วยการทำลายคนที่รักที่สุด”..
มาเป็นการตอบแทน “ความทุกข์ยาก ลำบากในเบื้องต้นชีวิตเกือบ 20 ปี ในวันที่มีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว”..
555 มันยอดเยี่ยมมากๆ กับชีวิตของผู้ชายงี่เง่าคนหนึ่งที่เริ่มแบกภาระแต่เยาว์วัย..
“เตี้ยอุ้มค่อม เข็นครก ขึ้นภูเขา”..!!!
ไม่น่าเชื่อจริงๆ ชายคนนั้น คือฉันคนนี้..
"ผู้หยิ่งและทระนงตนมาตลอดด้วยลำแข้งของตัวเอง”..
เพื่อปกป้องครอบครัวและคนรักของตนเองให้รอดพ้นอุปสรรคให้ได้มาจนทุกวันนี้..
“แม้จะเป็นผ้าขี้ริ้วที่มีแต่คนมองลบ ให้ร้าย ประมาท ดูถูกและหยามเหยียด”..
แต่ไม่เคยย่อท้อ หากแต่ให้คนที่เรารัก ครอบครัวเรา ได้เสวยสุข และสำเร็จได้ดังใจปรารถนา..
มีเพียงข้อเดียวที่ขอมาตลอดชีวิตคือ..
"ไม่ให้นอกใจไปกับใครอื่น"..เท่านั้นเอง..
เหนื่อยยากลำบากแค่ไหน.."เราก็ทนได้"..
“มันจบแล้วๆๆ” มันจบลงแล้วด้วยหัวใจที่สูญสลาย..
จากนี้ไป ขอพิจารณาชีวิตตัวเองในช่วงที่เหลืออยู่ว่า..
”ควรทำเช่นไรต่อไปในยามทุกข์ยากลำบากหมดสิ้น..เช่นนี้”..
555 คำว่า “สิ้นเนื้อประดาตัว กำลังก่อตัว กำลังก้าวเข้ามาครอบงำเราอีกครั้งหนึ่งแล้ว”..
หมดสิ้นทุกอย่าง เพราะเราก็จะไม่เรียกร้องสิ่งของอันใด..
แม้แต่เรื่องเงินตรา หรือสินทรัพย์ใดๆ "ไม่มีๆๆ"..
มองกลับไปในวันแรกๆ เริ่มชีวิต..”ด้วยความไม่พร้อมในตอนนั้น”..
ใช่แล้ว..
ชีวิตข้าฯ ใช่จะยอมแล้ว เลิกล้ม ตายง่าย ไม่ฟื้นได้อีกซะเมื่อไหร่..
จากนี้ไปขออยู่อย่าง “สิ้นไร้ไม้ตอกอีกสักครา”..
จะพยายามต่อสู้และดิ้นรนอีกเฮือกหนึ่งของชีวิต..
แล้วจะกลับมายิ่งใหญ่ และ “สุข” สำเร็จให้จงได้อีก..
ครั้งนี้ ครั้งที่ 3 แล้วสินะ กับความพินาศ พ่ายแพ้ กับคนๆ เดิม..
คนที่เข้ามาในชีวิตเรา..
"แล้วทำให้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปในที่สุด”..
ขอบคุณมากๆ นะความรัก ขอบคุณมากๆ นะความไว้ใจ ขอบคุณมากๆ นะความทะเยอทะยาน ความคิดดีๆ ที่ให้ไป..
ผลสุดท้าย “หัวใจบุบสลาย ทำร้ายด้วยความเย็นชา และหางตาที่เหยียดลง”..!!!
